برای من، مرگ بودریار بیش از آن که بار نظری داشته باشد، بار احساسی و حتا عاطفی دارد. بودریار اولین انگیزه­ی من برای آغاز روندی بود که دست کم هفت سالی از بهترین سال­های عمرم را بر سر آن گذاشتم: ترجمه­ی­ تئوری­های تازه در حیطه­ی مطالعات ادبی و فلسفه­ی فرانسوی. با این همه، فریبندگی اندیشه­ی او بیش از آن که بابت رادیکال بودن­اش باشد، به­خاطر داستان­وارگی­اش بود (داستان­وارگی را در قیاس با «رمان­گونگی» بارت می­گویم)، همچنان که نوشته­های اغلب نیچه­ای او (هم از بابت سبک و ساختار، هم از بابت محتوا و مفاد برآشوبنده، طنازانه، و بازی­باورانه­اش) را، مطابق میل خودش، همچون «داستان – نظریه» یا نظریه­های داستان­واری می­خواندم که بیش از آن که نسبتی با «واقعیت» امروزی و این­جایی ما داشته باشد، برای من با ادبیت / ابدیت پیوند داشت. پس، سوای همدلی­هایی که با اندیشه­های فلسفی – اجتماعی – سیاسی او پیدا کردم (بودریار بود که مرا اول­بار و برای همیشه از بند چپ­گرایی آزاد کرد)، مفتون تخیل داستانی و زندگی نظری او شدم (کاراکتر «جان بالارد» را در رمان­ام «فرانکولا» آشکارا با الگوگیری از شخصیت او ساخته­ام).
به هر رو، در این هفت هشت سالی که درگیر ترجمه بودم، بودریار برای­ام همیشه انگیزه­ی اصلی و عاملی بود که این نشر اندیشه را ارزش­مند جلوه می­داد. حتا در این دو سه سال آخر که از اکثر پساساختارگراها و پسامدرنیست­ها بریدم، بودریار (در کنار بارت) همیشه همراه­ام ماند – همچنان که حسرت برگردان بیش­تر آثارش ...