عنوان خود را جار زدن كاري است كه انگيزه­اش را هميشه يك «ديگري» منتقم مهيا مي­كند، براي ورود به گفتمان او، براي بحث كردن با او، براي آن كه هويتي را در سخن او براي خود پيدا كنيم: «تو فلان­كاره اي»، «بله، من فلان­كاره ام». در نهايت اين عنوان اهميتي ندارد، آن­چه جامعه تاب نمي­آورد اين است كه آن­چه من هستم ... هيچ­چيز نباشد، يا به بيان دقيق­تر، آن چيزي كه من هستم علنن همچون چيزي ناپايدار، قابل­ابطال، بي­اهميت، بي­ماهيت، و خلاصه نامربوط جلوه كند. همين كه بگوييد «من ... ام» از مصونيت اجتماعي برخوردار خواهيد شد.
رولان بارت – مروري بر رمان «شگردها» اثر رنو كامو