به­خواست دوستی عزیز، و ارزنده­تر از همه، که این­روزها هم چون گذشته انگیزه­ی نوشتن به من می­دهد، باید مطلبی می­نوشتم درباره­ی موضوعی دیگر (که خودش می­داند، و این را هم می­داند که به او «پیش­کش» نخواهد شد!)؛ اما انتقاد سیبستان از نوشته­ی پیشین­ام بهانه­یی شد تا نوشتن آن مطلب را فعلن به تاخیر بیاندازم و بعدتر با تامل بیش­تر بنویسم. پس، با اجازه­ی آن دوست، نقدن به بحثی می­پردازم که در نظرخواهی نوشته­ی پیشین وعده­­اش را داده بودم.

من شاد ام، گنجی آزاد شد، و این خوش­حال­کننده­ترین خبری بود که امسال شنیدم. امروز، سر کار، صبح تا شب توی نت بودم، عکس­ها را صد بار نگاه کردم و نظرها و نوشته­ها را یک به یک خواندم. چه می­شود کرد: اشک­ام را در می­آورد این آدم، یک­بار برای اسارت­اش باید اشک می­ریختم و یک­بار برای آزادی­اش؛ و البته برای آن زنی که ناباورانه چنین رنجی را با چنان شکیبایی کشید و ایستاد و آزادی همسرش را باز به دست آورد. با این همه، حالا می­خواهم شادی­ام را جار بزنم: این دیگر ابراز احساس نیست، انجام وظیفه است. شش ماه پیش، همه­ی ما اقلیت اینترنتی برای­ آزادی­ گنجی رنج­نامه­ی واقعی نوشتیم و شمع مجازی روشن کردیم. حالا وقت این است که صداقت آن اندوه را با جسارت این شادی نشان دهیم. نمی­دانم فردا روزنامه­ها چه می­نویسند و چه نمی­نویسند؛ اما می­دانم که مهم­تر واکنشی است که ما نشان می­دهیم: این وبلاگستان ایرانی بود که توانست فارغ از همه­ی اختلاف نظرات سیاسی، مساله­ی گنجی را به­عنوان یک مساله­ی انسانی مطرح کند و حق آزادی او را به نام حقوق بشر خواستار شود. پس از یاد نبریم که اگر احساس می­کنیم در این آزادی سهیم ایم و سهمی هم در این شادی داریم، از ابراز آن دریغ نکنیم. در فرهنگ و فضایی که «آزادی شادی» سخت به دست می­آید، «شادی آزادی» را سهل از دست ندهیم.

انگار موسیقی فقط نقدناپذیرترین زبان­ها نیست، نامفهوم­ترین آن­ها هم هست. شاید به همین خاطر از ترانه­آهنگ­هایی که زبان­شان را اصلن نمی­فهمم حتا بیش­تر لذت می­برم (شاید چون زبان گفتارشان هم با این نامفهومیت مثل موسیقی محض می­شود، در زبان نامفهوم موسیقی محو می­شود). البته عربی را اندکی می­فهمم، فرانسه را هم اندککی، با این حال این مدت از دو ترانه­آهنگ عالی لذتی مفرط برده­ام: یکی از «الیسا»، خواننده­ی لبنانی، و دیگری از فرانسوی آفریقایی­تباری به نام «امین»: با هردو سرخوش می­شوم.

2540 روز است که اکبر گنجی زندانی است، 18 روز به پایان دوران محکومیت­اش مانده. امیدوار باشیم که پایان این دوره آغاز آزادی­اش باشد. روزها را باز هم بشمارم.