بعضی­ اوقات آن­قدر اسیر اخبار و اطلاعات می­شویم که فراموش می­کنیم بدون آن­ها هم می­شود سر کرد، مثل همین یک هفته که من از این فضا دور بودم. امروز که سری به دنیای نت زدم کل گشت­وگذارم یک ساعت هم طول نکشید. بیش­تر اخبار فرهنگی راجع به جشنواره­ی سینما است و من هم مدت­ها است که انگیزه و علاقه­ام را به سینما، از نوع ایرانی­اش، از دست داده­ام – بعد از فارغ­التحصیلی از دانشکده­ی کذایی به گمان­ام دو بار هم سینما نرفته­ام!
بحث ابتذال هم که ختم به خیر شد و ظاهرن نیازی به ادامه ندارد؛ فقط این اواخر یکی دو کامنت از باب مکالمه با آقای علیرضا دوستدار رد و بدل شد اما هرچه فکر کردم راهی برای بسط دادن بحث­ام با او پیدا نکردم. چرا؟ چون احتمالن حرف هم را اصلن نمی­فهمیم. خب، آقای دوستدار خودش را، در یک تعریف موجز و منسجم، «مارکسیست اسلام­گرای نسبی­گرای رادیکال» معرفی کرده: اگر این تعابیر را در بستر متون او معنا کنم، من هیج­کدام از این­ها نیستم. با این فاصله حرف­مان اصلن به گوش هم نمی­رسد.
پیروزی حماس در انتخابات فلسطین بحث روز است، حرف­وحدیث­ها هم اتفاقن بسیار. من هم حوصله کنم مطلبی به این بهانه می­نویسم. فعلن باز هم نوشته­های زیدآبادی (یکی سرمقاله­ی شرق و دیگری در بی­بی­سی) حرف­های زیادی برای گفتن دارد.
درباره­ی برنامه­های اخیر «برره» (چهارشنبه و پنج­شنبه) هم یکی دو نکته به ذهن­ام رسید که باید بنویسم.

ماه گذشته بعد یک سال دوباره برای سخنرانی به دانشکده­ی هنرهای زیبا رفتم. سال قبل در چنان روزهایی در حضور دانشجویان مشتاقی حرف زدم که در برنامه­ی چندروزه­ی مرور آثار کیارستمی و تجلیل از او شرکت کرده بودند و البته احتمالن مثل آقای کارگردان از حرف­های من (آن هم بعد از نمایش فیلم «ده» که از دید من مزخرف محض بود، بعد از حرف­های رامین جهانبگلو که مصروف ستایش پرشوری از سینما شد) سر در نیاوردند، و با این همه استقبال و علاقه­شان تماشایی بود. حالا بعد یک سال باید دوباره برای همان­ها، دانشجویانی این بار بی­انگیزه و بی­اشتیاق، صحبت می­کردم که برای رفع تکلیف درسی پای حرف­های من می­نشستند: نمی­دانم چه درسی را به­شکل سمیناری برگزار می­کردند، دو هفته قبل از من بابک احمدی درباره­ی مدرنیسم برای­شان حرف زده بود و من هم طبعن باید درباره­ی پسامدرنیسم حرف می­زدم. عنوان بحث­ام «پسامدرنیته و ناپدیدی هنر» بود – هرچند اگر به خواست خودم بود، می­خواستم منحصرن در باب «ناکامی­های پسامدرن» حرف بزنم.
امروز دوباره به حرف­هایی که آن روز زدم فکر می­کردم، به این که چه­قدر از پسامدرن­ها و اوضاع پسامدرن انتقاد کرده بودم ... برای خودم هم تعجب­آور بود که آن حرف­ها را من زده­ام. فکر کردم در این یکی دو ساله چه­قدر تغییر کرده­ام، چه­قدر دیدگاه­ام نسبت به اوضاع عوض شده، چه­قدر به هم ریخته ام: کم­تر کتاب می­خوانم، ترجمه­ را بی­انگیزه، برای امرار معاش، انجام می­دهم، داستان را دائم به تعویق می­اندازم، مقالاتی می­خواهم بنویسم که نمی­نویسم، و ... . شاید هم طبیعی است، اوضاع فرهنگی نویدبخش نیست – نه کتاب آن­چنانی منتشر می­شود، نه نشریه­یی چنان که باید بررسی می­کند، نه خواننده­ی چندانی می­خواند: نه بحثی هست و نه انگیزه و امکانی برای بحث؛ همه­ خسته ایم و من هم روز به روز بدبین­تر ­می­شوم.

با این حال، بازی بیهوده­یی هست که این روزها، و ماه­ها، سخت سرگرم­ام کرده: پسامدرنیته را از منظر پسا – مدرنیته دیدن، رفتن «به­سوی نقد پسامدرن­ها از موضع پسا - مدرن» است – موضعی که مناسبت مشخصی هم با احوال ایرانی ما داشته باشد ...

امروز یک مجله­ی بررسی کتاب انگلیسی را نگاه می­کردم؛ اشتباه نکرده باشم، تیراژش یک میلیون نسخه بود.

ایمان بیاوریم به آغاز فصل سرد ...

من از تفاخر تلويحي در اصطلاح "تفاوت" خوش­ام نمي­آيد، خودم را هم نويسنده­يي "متفاوت" نمي­دانم. با اين حال،‌ به درخواست دوستي در انجمن مطالعات ادبيات داستاني متفاوت (واو)، بايد مطلبي مي­نوشتم در باب ادبيات متفاوت. متن مجملي نوشتم، تنها تا نشان دهم به­عنوان نويسنده ادبيات را اصالتن متفاوت مي­دانم. براي من ادبيات اين است: تجربه­يي تصادفي / تكرارناشدني.